|
Joris Iven |
|
Uit: Stabat filius – 2016
0
Dat het zo nooit had mogen zijn, dit einde, deze lakens. Dat wat nu gebeurt, nooit had mogen gebeuren, het bedrog, het bloed. Er loopt een lijn, maar ze breekt. Ze is gebroken. Er liep een lijn.
9
Het laken opgetrokken tot bij de kin, de ogen gesloten. De strijd wordt
opgegeven. Nierdialyse, bloedtransfusie en beademing worden stopgezet. Niets wordt nog vervangen of gestimuleerd,
bewaakt of gemeten. De ogen gesloten, wenk je me nog eens met de hand. Je lijkt
niet ver weg, maar bent onbereikbaar. We verlaten elkaar door alleen te blijven en niets van wat we waren blijft ons over.
· Bloemlezing eigen poëzie · Vertalingen eigen poëzie · Vertalingen · Essays · Toneel
|